youyouyou

Tekst Noel, Fotografie Marica

Ethiopie 

Turmi- Dimeka - Jinca - Mago NP - Konso - Awassa - Addis Ababa - Bahir Dar - Gondar

Zijn we al in Ethiopie? Geen idee! Er is geen grenspost, geen slagboom, geen lijntje. Er is niets. Volgens de GPS zijn we de grens al wel gepasseerd. Er staat zelf een grens post op de GPS maar die is er niet. Als we gaan zoeken vinden we een steen in de bosjes met een plaquette erop. Dat zal de grens wel zijn dan. In het dorpje dat we naderen ontstaat enige opwinding. Auto's! Dat is toch al weer even geleden dat hier mensen door zijn gereisd. We worden binnen de kortste keren omsingeld door de zeer primitieve bevolking.

Zowel mannen als vrouwen zijn half naakt en hebben meestal niet meer aan dan een lende doek. De hutten zijn de primitiefste die we sinds lange tijd hebben gezien. Brr!, brr!, brr! roepen ze allemaal in koor en houden hun hand op. We zijn inderdaad in Ethiopie. De Birr is de lokale munt eenheid maar de mensen kappen het woord af zodat het lijkt alsof ze het koud hebben, brrr! Na 5 minuten totale omsingeling vind ik het mooi geweest en we rijden een stukje door. Van een afstandje zien we hoe Ben en Maria geheel omsingeld zijn. Als ze langzaam doorrijden rent de hele meute met de auto mee. Ze geven het op als de snelheid te groot wordt maar ze blijven joelen tot we uit zicht zijn. De eerste kennismaking met Ethiopie is intens.

We komen Ethiopie binnen via de Omo Valley. Een enorm afgelegen gebied in het zuid westen en zeker niet het typische Ethiopie dat berucht is vanwege zijn bedelende bevolking. De Omo Valley huisvest diverse zeer traditionele stammen zoals de Hamar, Bama, Mursi en de Konso.

De Hamar en de Mursi zijn bekendste uit het rijtje waarbij de Hamar bekend zijn vanwege hun fraaie haardracht en hun vriendelijkheid en de Mursi vanwege de ongelooflijk lelijke schotels die de vrouwen in hun lippen dragen en hun agressiviteit. Nogal tegengestelde eigenschappen dus. In Dimeka bezoeken we een Hamar markt en het valt inderdaad op dat de mensen erg vriendelijk zijn. De Hamar lijken in veel opzichten op de Himba die we in Namibie hebben gezien. Het haar van de vrouwen is gevlochten en ingesmeerd met een mengsel van boter en klei. Dat mengsel smeren ze ook op hun huid omdat het beschermt tegen de zon. Door dit smeerseltje zijn alle Hamar vrouwen rood. De kleding lijkt ook veel op de Himba kleding, geitenvellen in dezelde rode oker kleuren, en ze ruiken zelfs hetzelfde. De Hamar zijn leuke lui. 

Vanuit Jinca bezoeken we Mago NP waar de Mursi wonen. We hebben al veel verhalen gehoord van andere overlanders en we zijn wel een beetje benieuwd wat dat gaat worden.

In het park hoofdkwartier halen we de gewapende ranger op. Die moet ons beschermen tegen al te opdringerige Mursi! Na een tocht van een paar uur komen we in het dorpje waar de Mursi verveeld onder een boom zitten te wachten tot er weer een stelletje toeristen langs komen.

Sommige vrouwen flippen snel nog even een schotel in hun lippen want staat beter op de foto. Na 1 minuut heb ik het eigenlijk al wel gezien. Dit is een grote ontaarde toeristen trap. Deze mensen doen niets anders meer dan poseren voor foto's en daar 2 Birr voor eisen want vragen kan je niet meer noemen. Ze duwen en trekken aan je om er maar voor te zorgen dat je hun foto neemt. Het gaat op een nogal onbehouwen manier en ze proberen je te intimideren. Maar ik wordt er niet warm of koud van. Gewoon terug duwen en net zohard terug schreeuwen als ze bij ons doen. Ik ben ervan overtuigt dat het allemaal show is en het wordt inderdaad nooit echt agressief.

Marica kan echter niets met deze mensen. Ze staan te dichtbij, willen zich niet natuurlijk gedragen, gaan alleen maar in gemaakte poses staan etc. Ze blijven aan haar rukken en trekken. Na een half uurtje vinden we het mooi geweest. Dit zijn een stelletje bavianen die die toeristen belangstelling eigenlijk niet verdienen. Apart is het wel en lelijk zijn ze ook. De achtergrond voor deze vreemde gewoonte is dat jonge Mursi vrouwen vroeger (tot zo'n 40 jaar geleden) nogal eens ontvoerd werden door stammen uit het naburige Soedan. Door hun vrouwen toe te takelen met deze schotels werden ze onaantrekkelijk gemaakt waardoor ze met rust gelaten werden. Een strategie die inderdaad erg goed werkt! Man, wat zijn die vrouwen lelijk. Die wil je nog niet voor niets hebben!

Via Konso en Awassa gaan we naar Addis Ababa. In Awassa blijven we een paar dagen bij Jana. Een Duitse vrouw die met een Ethiopixebr is getrouwd en haar huis tot overlanders camping heeft omgebouwd. Erg gezellig en erg goed eten. Jana had voor de camping namelijk een restaurant!

Addis Ababa is geen stad waar je lang wilt blijven. Het is er een beetje shabby, geen aantrekkelijke cafeetjes enzo. We zijn er naar het Nationaal Historisch Museum geweest en op ziekenbezoek bij Lucy, een skelet van 3.2 mio jaar oud dat als een soort van missing link kan worden gezien. Ook Ethiopie heeft veel archeologische vindplaatsen en wordt algemeen als de bakermat van de mensheid beschouwd. Na Addis Ababa willen we naar de Blue Nile Watervallen. Deze watervallen zijn het bij de oorsprong van de Blauwe Nijl die zich in Khartoum bij de Witte Nijl voegt en vanaf daar gewoon Nijl heet.

We zetten koers richting Gondar om daar nog wat kastelen te bekijken en gaan daarna richting Soedan. In Gondar komen we Bob tegen die we ook al in Jungle Junction hebben ontmoet. Hij reist een poosje samen met Norico, een japanse op een motorfiets. Ook Norico kennen we nog van Jungle Juncion. We besluiten om Soedan samen te gaan doen.

Voor wat betreft de bedelende mensen in Ethiopie; Het merendeel is gewoon erg spontaan en enthousiast. Sommige kinderen roepen vaak  you, you, you, you! Maar de kinderen die dit roepen zwaaien meestal. Veel kinderen maar ook volwassenen roepen give me, give me, give me, Money, Money, Money, hetgeen geen misverstand kan oproepen. Vaak is het een commando; you ! give me money ! En men is verontwaardigd als je niets geeft! We geven nooit iets want dat bevestigd alleen het idee dat westerlingen er zijn om uit te delen.

Algemeen kun je stellen dat het bedelen wel veel intenser is dan in andere landen en de oorzaak hiervan ligt bij Bob Geldof! We noemen dat het Bob Geldof after effect! Na live Aid in 1985 is de hulp aan Ethiopie nooit meer gestopt en dat terwijl Ethiopie het groenste en vruchtbaarste land is waar we in tijden door zijn gereisd. Het probleem in 1985 zat hem niet in dat er geen voedsel was. Het was een distributie probleem. Honger in het zuid oosten en tegelijkertijd voldoende voedsel in de hooglanden van het noord westen. Maar geen middelen om het te transporteren. Wegen waren er toen niet. Die zijn er nu wel. De infrastructuur in Ethiopie is nu goed voor elkaar. Alle kritische verbindingen zijn geasfalteerd en een hongersnood zoals in 1985 zal in Ethiopie nooit neer voorkomen. Maar de hulp gaat gewoon door! 20 jaar hulp heeft bedelaars zonder eigenwaarde gemaakt van deze mensen. Sir Bob Geldof vond het zelf noodzakelijk om in 2005 wederom een Live Aid te organiseren. Als Sir Bob Geldof Ethiopie bezoekt dan is hij 2 dagen op reis in een dikke 4x4 en de rest van de tijd zit hij in het Sheraton in Addis Ababa! Dat is wat hulp aan Africa vaak is; business en zelfverering. Kotsmisselijk worden we ervan.

"What am I doing here?" -Rimbaud writing home from Ethiopia