The Aliens have landed

Tekst Noel, Fotografie Marica

Soedan

Gallabat - Gedaref - Wad Medani - Khartoum - Meroe - Atbarra - Karima - Dongola - Wadi Halfa

Hoe moeilijk het verkrijgen van het visum voor Soedan ook was, het passeren van de grens loopt soepel. Binnen een uur staan we in Soedan en kunnen we gaan. Bob was echter enorm zenuwachtig. Hij is vorige week terug gestuurd naar Addis Ababa omdat zijn visum niet in orde was. Dat betekende voor hem een vertraging van een week en 2000 km omrijden! Zo kan het dus ook gaan in Afrika! Wij hebben tot op heden bij geen enkele grens moeilijkheden gehad. Wellicht omdat zowel Marica als ikzelf nogal precies zijn met het uitzoeken en voorbereiden van de benodigde documentatie. Wij nemen bijvoorbeeld geen genoegen met een visum waar schrijf, spel of datum fouten in staan. Dat is essentieel in Afrika.

De officials zijn erg bureaucratisch en zullen nooit risico nemen. Als er maar de minste onregelmatigheid valt te ontdekken in de papierwinkel dan ben je de Sjors! In Bob's geval had men op de ambassade in Pretoria de geldigheidsdatum van het visum gewijzigd met tipex! Dat soort dingen zijn dodelijk in Afrika! We zullen later nog een paar staaltjes bureaucratische bullshit meemaken met Bob als we Egypte binnen willen gaan. Bob's verhaal is wel een beetje bijzonder want de Landcruiser waar hij in rijdt is niet van hem. Die is van Joe, een andere Zuid Afrikaan die met een zeer ernstige vorm van malaria is gexebvacueerd uit Ethiopixeb. Bob zelf was op weg vanuit ZA naar Europa op een BMW 1200 GS motorfiets. Die ligt nu dus op het dak van de Landcruiser!! Bob heeft Joe beloofd om zijn kapitale Landcruiser voor hem naar Alexandrie in Egypte te rijden. Een belofte die hij koste wat het kost na wil komen. De Landcruiser van Bob weegt met de motor op het dak zeker 4,5 ton!

 

Na Ethiopie is Soedan een verademing. Iedereen laat je met rust, geen bedelende en joelende kinderen meer en veel minder mensen langs de weg. De weg naar Khartoem is grotendeels geasfalteerd maar het stuk net over de grens is modder en Bob komt muurvast te zitten met zijn loei zware en topzware Landcruiser. Er moet een vrachtwagen aan te pas komen om hem los te trekken. De reis naar Khartoem verloopt voorspoedig

De autoriteiten in Soedan zijn wel een beetje paranoxefde want iedere buitenlander wordt grondig in de gaten gehouden. Wij moeten ons bijvoorbeeld melden bij het "Aliens Control Department", je hebt voor fotograferen een speciale permit nodig en in ieder dorp of stadje waar je door komt moet je je melden bij de Security Police. Als we een lokale markt in Omdurman bezoeken en Marica er lustig op los fotografeert worden we bruut aangesproken door een Security officer en mee ontboden naar het kantoor. Hij blaft dat we niet mogen fotograferen maar gelukkig kunnen we hem de foto permit overhandigen. Maar hij zegt dat we een probleem hebben omdat op de permit nergens staat dat we markten mogen fotograferen. Dat klopt echter als een bus want op de permit staat expliciet wat we NIET mogen fotograferen en filmen en alles wat dus niet genoemd wordt mag wel worden gefotografeerd! En hoewel de permit in het Engels en Arabisch is houd hij vol dat we een overtreding hebben begaan en een probleem hebben. Als ik voor de derde keer de tekst van de permit voor hem uitspel wil hij nog steeds niet begrijpen dat we niets verkeerd hebben gedaan en als hij gewapende versterking roept via zijn mobiele telefoon realiseren we ons dat dit wel eens lastig kan gaan worden. Al die tijd zitten we samen met Bob en Noriko in de Landcruiser van Bob en de security officer en een agent zitten bij ons op de achterbank. Marica en ik worden nu beide kwaad van frustratie en beginnen tegen de man te schreeuwen. In overleg met Bob besluiten niet te wachten tot de versterking is gearriveerd. We maken de twee mannen duidelijk dat ze het heen-en-weer kunnen krijgen en dat we rechtstreeks naar de Nederlandse ambassade in Khartoem gaan. Dan moet hij daar maar uitleggen wat wij verkeerd hebben gedaan. Bob geeft gas en de mannen kijken wat onzeker en na een paar honderd meter zwicht de security officer. OK, stop, stop, roept hij, laat ons eruit! Als ze zijn uitgestapt speert Bob weg met de auto en barsten we in lachen uit, deels van de lol en deels van schrik! We laten een paar verbouwereerde Security Officers achter aan kant van de weg. Zij hadden er geen

rekening mee gehouden dat zij vandaag door een stel Aliens ontvoerd zouden worden.

Op weg naar het noorden komen we langs onze eerste piramides. De piramides van Meroe zijn gebouwd door de Nubiers en zijn ongeveer even oud als de Egyptische maar zijn veel kleiner. We doorkruisen een stuk woestijn dat wel een bouwterrein lijkt. De Soedanesen zijn een asfaltweg aan het aanleggen van de noord grens naar de zuid grens, van Wadi Halfa naar Gallabat! De overlanders van de toekomst kunnen het grootste land van Afrika straks in 2 dagen doorkruisen als ze willen. Niet echt een vooruitgang, avonturen-technisch gezien.

We slaan ons kamp op in de woestijn en ik ontdek dat er weer een bladveer gebroken is. De derde topveer was in Oeganda al gebroken en nu dan de vierde. Nu is de set topveren compleet vervangen. Dit is nog steeds het gevolg van de klapper die we in Angola hebben gemaakt. Gelukkig had ik zoiets al voorzien en vanaf Zuid Afrika heb ik reserve topveren mee gesjouwd. De linker achter veer is in twee uurtjes vervangen. Als ik net klaar ben en het begint een beetje te schemeren zie ik ineens iets onder de auto vandaan kruipen. Het lijkt een enorm grote schorpioen maar nader onderzoen wijst uit dat het geen schorpioen is. Het heeft geen stekel staart. Wat het wel is weten we niet precies maar het lijkt nog het meeste op een spin. Maar wel een heeeele grote. Zijn lichaam bestaat uit drie delen die scharnieren ten opzichte van elkaar. Het achterste en grootste deel is zeker vijf cm lang en de andere twee delen zijn een centimeter of twee per stuk. Het heeft acht poten (wat het volgens mij per definitie een spin maakt hoewel schorpioenen ook acht poten hebben) en twee rode giftanden van wel een cm per stuk! Het ding is zandkleurig en razend snel. Het is een beest uit een horror film. Noriko is bang voor spinnen. Ze gaat in de auto van Bob zitten en komt er niet meer uit. Nadat we het ding even hebben gevolgd, verdwijnt het in de bosjes maar daar blijft het niet bij. Even later zien we er nog een, iets kleiner maar net zo eng, en nog een, en nog een. De ene is nog niet verdwenen of de volgende rent al weer tussen onze voeten door. Het krioelt er van deze dingen en het lijkt wel of een aflevering uit Tales from the Twilight Zone. En ze kunnen nog springen ook zie ik, als er een vanaf de grond in de kruising van de stoelpoten springt wat zo'n 30 cm hoog is. Als ik er één een flinke klap met een schep geef om het nader te kunnen bekijken loopt het ding tot mijn verbazing gewoon door en verdwijnt in de bosjes! Very Scarry. Ik ben blij dat ik in de auto slaap. Maar als het helemaal donker is zijn de creatures net zo plotseling weer verdwenen als ze gekomen zijn! We zijn allemaal behoorlijk onder de indruk van dit onverwachte bezoek. Helaas hebben we geen foto's wat dit verhaal wellicht ongeloofwaardig maakt maar het is helemaal waar en niet overdreven! 

 

We vervolgen onze weg door de woestijn en langs de Nijl die maar liefst drie keer over moeten steken met pondjes. De dorpjes langds de Nijl zijn allemaal Nubisch meestel erg fraai en pitoresk. We gaan richting Wadi Halfa vanwaar we de boot moeten nemen die ons over Lake Nasser naar Aswan in Egypte moet gaan brengen.

Er loopt gewoon een asfalt weg tussen deze steden maar die is om onduidelijke redenen al jaren gesloten. Dus moeten we de boot nemen voor de 350 km die de steden uit elkaar liggen en dat kost maar liefst 450 Euro. We moeten drie dagen wachten op de boot en aansluitend nog drie dagen op de boot zitten. Dit zijn de langzaamste en duurste kilometers van de hele reis.

We besluiten die drie wachtdagen in de woestijn door te brengen in de nabijheid van Wadi Halfa. Het is midden September en enorm heet. We meten temperaturen van 47 graden in de schaduw en we drinken de hele dag door water. Op het moment dat je de fles water van je mond haalt wil je alweer opnieuw drinken. De koelkast gaat helemaal op tilt en kan het met deze extreme temperaturen niet meer bijbenen. Het water in de tank onder de auto neemt uiteraard gewoon de omgevingstemperatuur aan en als het 's avonds een beetje afkoelt (van 47 graden overdag naar 39 graden 's nachts!) we willen een douche nemen maar het water uit de tank is bijna te heet om onder te douchen. Ook dit klinkt achteraf overdreven maar is echt waar! Het water van omgevingstemperatuur was te heet om onder te douchen!

Donderdags komt de boot eindelijk en we gaan op weg naar Egypte!

"Old men and far travellers may lie with authority." -Anonymous