Ernstige oude stenen vermoeidheid

Tekst Noel, Fotografie Marica

Egypte 

Aswan - Luxor - Al Karga - Dakhla - Farafra - Bagharia - Cairo - Alexandrie - Soloum

Alle ons tegemoet komende overlanders hadden ons al gewaarschuwd dat de Egyptische grens erg lastig en tijdrovend is met een hoop gesjacher en verzoeken om bakshish wat volgens de Egyptenaren fooi betekend maar in feite steekpenningen zijn. Het valt ons eigenlijk wel mee. Het duurt lang maar dat komt voornamelijk doordat de haven ongeveer 15 km van de stad ligt en de douane in de haven is gevestigd maar de politie in de stad, evenals het verzekeringskantoor. Dat betekend dus een paar keer heen en weer met de taxi. Al met al zijn we er 8 uur zoet mee. Voor Bob ligt het aanzienlijk ingewikkelder. Hij moet proberen een auto het land in te krijgen waarvan de eigendomspapieren en het Carnet de Passage niet op zijn naam staan.

Volgens de Egyptische wet mag dat niet maar Bob en Joe hebben een speciale brief laten opstellen door de Egyptische Ambassade in Pretoria en die laten bekrachtigen door de Zuid Afrikaanse Hoge gerechtshof om de situatie uit leggen en met het verzoek een speciale vergunning te verstrekken zodat Bob de auto in Alexandrie kan afleveren. De Douane legt de brief echter ongelezen naast zich neer. De Douane houd vol dat Joe zelf moet komen om de auto in te voeren. Na enkele dagen ruzixebn en bellen met Zuid Afrika krijgt Bob toch toestemming om de auto naar Alexandrie te rijden maar alleen onder begeleiding van een douane man.

Hij moet binnen 3 dagen naar Alexandrie rijden en alle kosten inclusief retour vlieg ticket betalen. Echt een schande! De Egyptische douane zijn inderdaad een stelletje horken. We zien Bob een week later terug op de motor in Bagharia. Hij is totaal over de rooie van al het gezeur van de afgelopen dagen maar zeer opgelucht dat ie eindelijk van de auto af is en weer lekker op de motor verder kan.

Wij hebben in de tussentijd een hoop ouwe stenen bekeken in Aswan en Luxor en hebben een tripje door de Witte Woestijn gemaakt in de buurt van Farafra. Dat was wel weer een highlight op de reis. De Witte Woestijn is zo'n extreem landschap dat je mond er van open valt, zelfs na alles wat wij al gezien hebben. Het landschap lijkt zo te komen uit een Science Fiction animatie film waarin de regisseur zijn fantasie totaal de vrije loop heeft gelaten voor wat betreft het decor van de film. Werkelijk uniek.

Als we op weg zijn naar Cairo blijkt dat er net dan een etappe van de Farao Rally ons tegemoet rijdt. We zien hoe professionele rally rijders met 180 km per uur door de woestijn stuiven. Erg indrukwekkend.

Ik vertoon intussen ernstige oude stenen vermoeidheid maar sleep me met veel moeite nog langs wat in driehoekjes opgestapelde stenen in Cairo en geprobeerd het hoofd koel te houden in het verkeer in Cairo.

Dat is niet gelukt. We hebben de auto op de camping achtergelaten en hebben ons alleen nog maar met de taxi verplaatst. Eén jaar Afrikaans verkeer met uitgebreide rijervaring in 27 Afrikaanse hoofdsteden is niet voldoende om je op het verkeer in Cairo voor te bereiden. In Cairo rijden uitsluitend zeer diep gestoorde, extreem gevaarlijke gekken rond die zonder uitzondering allemaal direct gexefnstitutionaliseerd dienen te worden. Het normale verkeer daar lijkt nog het meeste op de chaotische toestanden die je ziet tijdens een eindsprint van de Tour de France op de Champs Elysee. Maar dan met auto's!

Vanuit Cairo gaan we in feite zonder veel omwegen naar huis rijden. Eén dag naar de Libische grens, 3 dagen door Libixeb tot de Tunesische grens, 1,5 dag tot Tunis met een reserve dag voor op het strand. De middelandse zee bij Alexandrie verrast ons met zijn azuur blauwe kleur en doet qua helderheid en kleur niet onder voor welk Caribisch tafereel dan ook.

Op de Libische grens worden we keurig opgewacht door onze (voor de Libische wet verplichte) gids Salah, die netjes de visa bij zich heeft. Reis Agent Shati Zuara heeft zijn werkt netjes gedaan en de zoveelste soepele grensovergang is een feit. We komen steeds dichter bij huis en dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg.

 

"For the born traveller, travelling is a besetting vice. Like other vices, it is imperious, demanding its victim's time, money, energy and the sacrifice of comfort." -Aldous Huxley - "Along the Road"