Kenia
Tororo, Eldoret, Nakuru NP, Masaai Mara NP, Nairobi, Isiolo, Maralal, South Horr, Loyangalani, Sibiloi NP, Ileret.
In Jinja hebben we een adres gekregen van een camping in Eldoret in Kenia. Aangezien dat op een haalbare afstand ligt van de grens besluiten we daar maar naartoe te gaan hoewel Eldoret zelf niets te bieden heeft. De camping zelf blijkt echter min of meer een bezienswaardigheid te zijn want de Indiase eigenaren hebben hun creatieve inspiratie de vrije loop gegeven. Het resultaat is een zeer fraaie camping met een soort van ondergrondse bar met watervallen, rots muren, zitkuilen etc. De bar is immens en een feestje voor 1000 man kan er zonder problemen worden gegeven. Ze hebben er zelfs Biltong, gedroogd vlees uit Zuid Afrika, waar je als je er eenmaal de smaak van te pakken hebt geen genoeg van kan krijgen. Deze Biltong is echter wat erg peperig en ook erg taai, maar dat zorgt weer voor goede kaakspieroefeningen.
De plannen voor Kenia zijn beperkt. Zoals al eerder gezegd, we zijn een beetje Nationale Parken moe en dat is toch de voornaamste attractie in Kenia. We hebben geen zin in de Masaai Mara maar we willen wel naar Lake Nakuru waar veel Flamingo's zouden moeten zijn en daarna naar Nairobi om ons gereed te maken voor de laatste etappe; Nairobi naar huis. De beruchte Marsabit - Moyale highway through Hell (extreem slechte weg en regelmatige gewapende overvallen door Somalische bendes) willen we proberen te vermijden door een andere weg te kiezen, nl langs Lake Turkana. Dat is echter nogal afgelegen woestijnachtig gebied en daar moeten we ons wel een beetje op voorbereiden, eventueel andere autox's zoeken om het samen mee te doen. Maar dat is voor als we in Nairobi zijn.
Lake Nakuru overtreft onze verwachtingen totaal en we zijn zeer onder de indruk van de enorme hoeveelheid Flamingo's. Het zijn er volgens schattingen meer dan 1 miljoen en het hele meer is roze gekleurd.
We zien ook een zeldzaam tafereel dat alleen in Nakuru en Lake Navasha gezien kan worden; in bomen klimmende leeuwen! We treffen het weer. Ook wemelt het er van de neushoorns.
Maar ons grootste geluk moet nog komen! Dat is die avond op de camping van Nakuru. Daar zien we een stel Zuid Afrikanen. Op zich zijn die niet zeldzaam hoewel je er niet veel tegenkomt in Kenia. Nee het geluk zit hem erin dat ze ons ervan weten te overtuigen dat we wel naar de Masaai Mara moeten gaan omdat dat grote Gnoe en Zebra migratie momenteel in volle gang is. Met de beelden voor ogen van de National Geographic documentaires van duizenden Gnoes die de Mara rivier oversteken en die aangevallen worden door reusachtige krokodillen besluiten we het dan toch maar te doen. Een besluit waar we geen spijt van krijgen!
De weg naar de MM is erg slecht en het kost ons meer dan een dag om er te komen. Gelukkig is de entree een stuk betaalbaarder dan de parken in Tanzania. Een overnachting in MM kost $100,- maar daarvoor mag je er 's morgens vroeg in en de volgende dag 's avonds laat er weer uit. Dus als je het een beetje handig aanpakt dan ben je gemiddeld $50,- per dag kwijt voor 2 personen en een auto. Dat is een kwart van Tanzania en daarmee heeft Kenia mijn sympathie een stuk meer verdiend dan het toerist onvriendelijke Tanzania. Nee, Kenia is wel OK!
We hebben van de Zuid Afrikanen aanwijzingen gekregen waar we naar toe moeten om de crossing te zien en we steken dan ook meteen door naar het meest westelijke deel van het park. Op weg naar het westen zien we al enorme kuddes over de vlaktes galopperen. Het is een grote zwarte krioelende massa en alles is op weg naar het noord westen, richting de Mara rivier. Er hang een ondefinieerbare elektrische spanning in de lucht. Er gaat iets groots gebeuren.
Wij steken de Mara rivier ook over maar daarvoor maken wij gebruik van een brug. We vragen ons af waarom de Gnoes en Zebrax92s die brug niet gebruiken, om de gevaarlijke met krokodillen bezaaide rivier te vermijden. Maar volgens de lokale parkwachters zijn de Gnoes daar te stom voor. Alleen bavianen gebruiken de brug om over te steken.
Als we in de Serena Lodge een kopje koffie gaan drinken zie ik een bekende auto staan, Andre en Laila! We zouden hen pas in Nairobi zien maar dit is veel leuker! We spreken 's avonds af op de camping en gaan op zoek naar gnoes die over willen steken. Omdat we aan de Noord kant van de rivier zijn komen de dieren ons tegemoet zodat je het hele oversteek gebeuren beter kunt zien. Maar na een dag op en neer langs de rivier rijden hebben we eigenlijk nog niet zoveel gezien. Het is moeilijk in te schatten waar de volgende crossing zal zijn. De gnoes en de zebrax's komen uit het zuid oosten en stuiten dan op de rivier. Daar stoppen ze en langzaam ontstaan er enorme ophopingen op de zuid oever.
Tien duizenden dieren staan een beetje te dralen, en te grazen en een beetje gnoeachtig (variant op schaapachtig) naar de overkant te staren en maar wachten tot er een keertje eentje gaat. Die ochtend hebben we al wel een soort mini crossing gezien maar die was niet echt spectaculair. Te weinig dieren. Nu ziet het er echter veel belovend uit. Gnoes zover als het oog reikt en volgens een van de profi gidsen kan het nu elk moment gaan gebeuren.
We zijn op alles voor bereidt maar dit toch niet. Op het moment dat een enkele Gnoe uit die kudde van tienduizenden, misschien wel honderdduizenden dieren, besluit dat hij lang genoeg gewacht heeft en het water in springt, breekt de hel los. Ineens zet alles zich in beweging. Als een organisme, gestuurd vanuit een centraal bewustzijn, beginnen alle dieren te duwen. De voorste dieren worden gewoon het water in geduwd en beginnen aan hun zenuwslopende totale paniek run om de overkant te halen. De krokodillen zijn nog nergens te bekennen maar de paniek is er niet minder om. De gnoes komen met honderden tegelijk van de helling af gestort en tuimelen over elkaar heen het water in.
En enorme stofwolk stijgt op en het lawaai is oor verdovend. Aan de steile andere oever worstelen ze om uit het water te komen en klimmen ze over elkaar heen op zoek naar veiligheid. De stof wolk boven de rivier word steeds groter en we staan met de auto zo dicht bij de oever waar de dieren omhoog komen, dat de gnoes links en rechts langs de auto rennen. Het is een groot pandemonium waar maar geen einde aan lijkt te komen. De gnoes die inmiddels de rivier over zijn gestoken, verzamelen zich op de noord oever en het is een grote zwarte vlakte van gnoe ruggen. Zij zijn nu veilig en kunnen hun weg vervolgen naar betere graas gronden, waar het gras nog groen en sappig is. Ondertussen gaat de oversteek voor ons in alle hevigheid door. De helling waar de gnoes naar beneden komen is niet erg breed. Misschien 10 of 15 meter. Daarnaast zijn aan beide kanten 10 meter hoge kliffen maar ook daar verzamelen zich nu dieren. De druk van achteren is enorm en we zien tot onze schrik dat er dieren naar beneden springen, 10 meter of meer vertikaal omlaag. De springers stuiteren zeker een meter omhoog als ze de grond raken. Onvoorstelbaar en afschuwelijk om te zien maar ze staan gewoon op en rennen het water in op weg naar de overkant.
Dan net zo plotseling als het begonnen is, is het ook weer afgelopen. Een gnoe besluit dat hij toch terug gaat en de hele meute gaat terug. Als de druk van achteren afneemt en er geen dieren meer naar beneden rennen en springen trekt de stof wolk enigszins op. We zien dat toch niet alle dieren goed zijn neer gekomen en er liggen een paar gnoes bewegingsloos onderaan de klif. Gebroken nekken. Een jongen gnoe ligt met een gebroken voorpoot langs de water rand. Hij probeert wel op te staan maar hij is ten dode opgeschreven. De krokodillen zwemmen al langs de plek waar hij ligt te wachten op een zekere dood. De crossing heeft zeker een uur geduurd en is een van de spectaculairste en indrukwekkendste dingen die ik in mijn leven heb gezien. We staan te trillen op onze benen! Dit alleen zou een reis naar Kenia al de moeite waard maken.
Nairobi of Nairobbery zoals ook wel vaak genoemd is een moderne stad, althans het centrum en het deel waar wij ons in wagen. Alles wat we nodig hebben is in Nairobi verkrijgbaar en we laten ons de luxe welgevallen. Lekker eten en heerlijke koffie in trendy cafe's.
Belangrijkste doel in Nairobi is echter het verkrijgen van het Soedan visum! We verblijven in Jungle Junction, een overlanders camping in een van de betere wijken. De uitbater is Christoph, een Duitser met een BMW motorfietsen werkplaats die zijn tuin van zijn meer dan riante huis ter beschikking heeft gesteld aan overlanders, omdat hij dat wel gezellig vind. We zien daar ook Andre en Laila weer die we een paar dagen later op het vliegtuig zetten terug naar Nederland. Het is erg gezellig en Jungle Junction is eigenlijk de eerste plek waar we veel andere overlanders treffen. Olaf en Inge bijvoorbeeld zijn op weg naar het zuiden en we wisselen veel info uit. Olaf is ook lid van de Landcruiser Club en ik had hem al een keer in Nederland ontmoet op een Club cursus dag in Veenendaal. We zijn totaal 11 dagen in Jungle Junction gebleven en hebben ons geen moment verveeld! We hebben er ook Ben en Maria ontmoet, een Australisch-Nederlands stel die de zelfde kant op gaan als wij. We besluiten om de Turkana route samen te doen en spreken af in Maralal. Ook het Soedan visum probleem gaan we samen aanpakken.
Wij hebben net als zij een maand geleden een aanvraag ingediend in Dar es Salaam en daar gevraagd om de feed-back naar Nairobi te sturen. Bij navraag op de ambassade is het antwoord nagatief. Geen feed-back! Morgen terug komen. Volgende dag, Geen bericht. Kunnen we svp met de Consul spreken. Dat kon. Kopje thee, preek over hoe slecht het westen is en hoe goed Osama Bin Laden! (echt waar!) Morgen terug komen. Volgende dag, geen consul. 's Middags terugkomen. Geen consul. Morgen ochtend terug komen! Consul vraagt hoe we door Soedan willen reizen. We geven het schema en de secretaresse zegt ; "geef paspoorten en geld en om 2 uur terugkomen!" Zou het dan echt gaan gebeuren? We komen om 2 uur terug en ze werpt ons de paspoorten toe. We bladeren vol spanning door de paspoorten en inderdaad de Soedan visa staan erin! Het is gelukt en dat is een klein feestje waard. We zouden echt de eerste niet zijn die geen visum krijgen en moeten verschepen vanuit Mombassa. Maar dat blijft ons gelukkig bespaard.
Via Mount Kenia rijden we naar Isiolo. Als we in Isiolo stoppen om te lunch te kopen worden we door een lokalo gewezen op het feit dat er in Isiolo een hotel is dat van Nederlanders is. Daar gaan we natuurlijk een kopje koffie drinken. We treffen er Peter en Rita, gepensioneerde Nederlanders die er de luxe Gaddisa Lodge hebben maar er eigenlijk meer een complexe verzameling van sociale projecten runt om de lokale bevolking te helpen. De omgeving van Isiolo is semi-woestijnachtig en heeft de afgelopen jaren geleden onder een enorme droogte. Veel nomadische stammen hebben al hun vee verloren en hebben geen bestaansbron meer. Zij zijn o.a. bezig om waar mogelijk deze nood enig sinds te ledigen door kleinschalige landbouw projecten op te starten. Ook helpen ze kinderen van wie de familie door AIDS is gestorven. Ze zijn een bakkerij begonnen en verschaffen zo werkgelegenheid voor deze kinderen. Het wordt een zeer interessante middag waarin we veel leren en worden getrakteerd op een eerste klas lunch. We hadden er wel willen blijven kamperen maar we hebbeen een afspraak met Ben en Maria in Maralal.
Op weg naar Maralal komen we door Samburu land. Een stam die gerelateerd is aan de Masaai en minstens net zo kleurrijk. Ze zijn nog erg traditioneel gekleed en het valt ons op hoe vriendelijk ze zijn.
Ondanks hun traditionele voorkomen en hun leven op de grote vlakte ver van alle stadse invloeden, vraagt een Samburu jongen ons toch of we niet nog een mobieltje voor hem hebben. Wij hadden er totaal geen ontvangst maar een mobieltje is altijd handig als wekker of als status symbool, denk ik. Zelfs in Samburu country.
In Maralal zien we Ben en Maria weer en we zetten koers richting Lake Trukana. De weg is slecht en tot onze schrik worden we gewaarschuwd voor bandieten. Ook hier is er droogte geweest en hebben mensen alle vee verloren en daarmee hun bestaansbron. In dat soort gebieden heerst een zekere fatalistisch wanhoop en kan er van alles gebeuren. We zien allerlei mannen langs de weg slenteren met Kalashnikofs en ander wapentuig over hun schouders. Voorlopig zwaaien ze nog vriendelijk maar het zijn geen militairen of politie agenten. Als we pauzeren voor lunch stopt er een auto die ons waarschuwt en zegt dat we verder moeten rijden. Dit is bandieten gebied. Een kilometer of 30 nog door de bergen over een zeer slechte weg en dan zou het over moeten zijn.
We halen het zonder problemen maar spannend is het wel. De weg word echter niet veel beter en het is een hele toer om een beetje vordering te maken. Als we in South Horr overnachten belt mijn vader met de mededeling dat er overstromingen zijn in Ethiopie. Bij navraag blijkt het de Omo rivier te zijn die ernstig buiten zijn oevers is getreden. Honderden doden en een grote crisis. Wij zijn op weg naar de Omo valley! Swell!
Het landschap wordt almaar kaler en ruiger en als we Lake Turkana naderen is het alleen nog vulkanisch gesteente, zover als het oog reikt. We naderen het smaragd groene meer vanaf een plateau. De wind is enorm aangewakkerd en de schuimkoppen staan op het water. In 4 dagen rijden we langs het meer, via het Sibiloi NP naar de grens met Ethiopie. Sibiloi is overigens een park waar niemand naar toe gaat voor de dieren. Het is zo afgelegen dat er sowieso geen normaal mens naar toe gaat. De bezoekers van Sibiloi zijn meestal wetenschappers die er komen werken want in Sibiloi worden veel fossiele resten gevonden. Zo worden er geregeld menselijke resten van meer dan 3 mio jaar oud gevonden. We kamperen in het park aan het meer. Het is er erg heet maar de harde warme wind brengt geen verkoeling. Rustig zitten in de schaduw is het enige wat je kunt doen. Ben gaat vissen en na een paar uur brengt hij zowaar een emmertje vis mee, en een opgezwollen hand. Een of andere klein visje heeft hem gestoken.
Het laatste stuk Kenia is puur woestijn en als we in Ileret aankomen dan blijkt er niet eens douane te zijn. De lokale politie agenten zijn echter vriendelijk en hulpvaardig. Ze zijn blij met de afleiding. Ileret ligt ruim 2 dagen rijden van de dichtstbijzijnde stad/dorp. Het is het soort outpost waar je als politie man niet graag naar toe gezonden wordt. Bij gebrek aan douane stempelen de politie mannen zowel paspoorten als Carnet de Passage. Een stukje verder moet ergens de grens met Ethiopie zijn. We zijn een beetje ongerust over de overstromingsberichten, die door de politie agenten worden bevestigd. We gaan verder en zetten ons schrap want Ethiopie is berucht onder de overlanders vanwege de enorm opdringerige en bedelende bevolking. Maar ook geroemd vanwege de mooie landschappen. We zullen het allemaal spoedig mee gaan maken..
All journeys have secret destinations of which the traveller is unaware." -Martin Buber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten