Cabinda (Angola) / Dem. Rep. Congo (vroeger Zaire en nog vroegerder Belgisch Kongo)
Point Noire - Fouta - Cabinda - Yema - Muanda - Boma - Matadi
De grens passage gaat weer eenvoudig. In de politie en douane kantoren op de grensovergangen hangen meestal wel portretten van de zittende president en zo ook in het kantoor van de Angolese douane. Deze portretten hangen er meestal vele jaren omdat de presidenten in dit deel van de wereld vaak na verloop van tijd gaan denken dat het presidentschap van een Afrikaans land een "job-for-life" is. En als de bevolking een andere mening heeft dan maken ze het er wel van door grootschalige verkiezingsfraude of als dat ook niet meer helpt met behulp van het leger! Ik heb er een gewoonte van gemaakt om bij de grenzen het grens personeel terloops naar hun mening over de president te vragen. Soms zijn ze positief, zoals in Burkina Faso en Niger maar meestal word mijn vraag beantwoord met een schamper lachje. De Angolese douanier is ook vrij duidelijk. Angola is een mooi en rijk land (olie en diamanten) maar de mensen zijn arm en hebben niets. Meneer Santos, de huidige president is ook weer een cleptocraat van olympisch formaat! Maar daarover later meer. Cabinda passeren we relatief eenvoudig. In Cabinda stad komen we Andy tegen. Een Engels motorrijder die op weg is naar een bruiloft in Johannesburg. We zijn hem al eerder tegen gekomen in Gabon maar nu besluiten we gezamenlijk door de DRC te rijden, uit veiligheidsoverwegingen.
Op de grens Cabinda/DRC lijkt het ineens een beetje moeilijker te worden. De douanier heeft ontdekt dat Andy en Marica het zelfde visum nummer hebben. Andy heeft zijn DRC visum ook in Yaounde gehaald en naar blijkt ook nog eens op de zelfde dag. Iemand op de DRC ambassade heeft waarschijnlijk gedacht dat al hij het zelfde nummer 2 keer uitschrijft, hij de opbrengst van xe9xe9n van de twee in eigen zak kan steken. Het DRC visum was Euro 75,- dus een niet gering bedrag in een land waar een maand salaris ongeveer US$ 50,- is. De douaniers weten niet goed wat ze er mee aan moeten en zeggen dat we op hun chef moeten wachten. We installeren ons voor het kantoor, klappen de stoelen uit en maken iets te eten. Dit kan wel eens even gaan duren. Terwijl de tijd verstrijkt zijn wij getuige van 7 ruzies waarvan er bij drie ruzies klappen vallen. Het Congolese volk lijkt wat heet gebakerd maar het zorgt wel voor wat afleiding. We zorgen wel dat we uit de buurt van de vechtende menigte blijven. Rare vogels die Congolezen.
Drie uur later is de chef er en wordt ons probleem "opgelost". Ze hebben met de ambassade in Kameroen gebeld (ja ja) en het is niet onze fout..... Inderdaad het is niet onze fout en we kunnen verder. Ze proberen ons niet eens geld afhandig te maken. De douaniers verontschuldigen zich voor al de ruzies en leggen uit dat het allemaal over het zelfde onderwerp gaat. Door omstandigheden is er geen locaal transport maar wel veel mensen die weg willen. Als er dan toch xe9xe9n auto (voor 8 personen) blijkt te zijn, lopen de gemoederen hoog op en dat ontaard in een middagje Wrestle Mania voor een stel argeloze toeristen. Het is inmiddels laat in de middag en we gaan niet ver meer komen. De douaniers vinden het geen goed idee dat we op de grens slapen en een van de mannen gaat met ons mee om ons de weg de wijzen naar de Katholieke missie in het nabij gelegen Muanda. We slapen bij de broeders en zetten de volgende ochtend koers richting Matadi. De weg naar Matati schijnt niet zo goed te zijn dus we gaan vroeg op weg. "Niet zo goed" is wel weer een understatement want de eerste 90 km tot Boma kost ons 7 uur ! en de laatste 120 km tot Matadi 3 uur.
De weg tot Boma is xe9xe9n grote modderpoel en voor Andy een ware beproeving. Hij blijft af en toe in de modder steken en moet dan al zijn kracht gebruiken om er weer uit te komen. In de loop van de dag wordt hij steeds vermoeider en op een gegeven moment nemen wij wat zijn bagage in de auto omdat hij het bijna niet meer trekt.
Wij weten inmiddels al dat de Toyota niet zo makkelijk te stoppen is en we storten ons met vertrouwen we ons in de ene na de andere modder poel maar spannend blijft het wel.
Matadi is een verrassing. Het ligt aan de Congo rivier en de setting in adembenemend. Een zeer on-Afrikaanse brug verbind de ene oever met de andere.
Matadi ligt dicht bij de Angolese grens. We waren dus al eens in Angola geweest, namelijk in dat ene gexefsoleerde provincietje Cabinda. De Angolese douane doet moeilijk over een inentingsboekje van Andy. Zijn paspoort nummer klopt niet met wat er in het inentingsboekje staat en dus moet hij een nieuw boekje kopen! De logica daarvan ontgaat ons een beetje aangezien het om de inentingen gaat en niet om het boekje. Na een half uurtje ruzie maken met de grensbeambten mogen we door. Zonder een nieuw boekje te hebben gekocht. DRC, RDC, Congo Kinshassa, Zaxefre of Belgisch Kongo of hoe je het ook noemen wilt. Het land heeft een zeer geweldadige geschiedenis waar de Belgen hun steentje wel aan hebben bijgedragen. Koning Leopold heeft begin 20ste eeuw naar schatting 6 miljoen Congolezen laten vermoorden waarmee hij Hitler naar de kroon steekt. Maar daar hoor je nooit iets van in Europa. Dat waren Afrikanen en die tellen kennelijk niet mee! Tot in de jaren 60 is Congo onder Belgisch bestuur geweest waarna zij meester dictator Mobutu gexefnstalleerd hebben. Hij heeft het tot eind jaren 90 volgehouden door een bloedig bewind te voeren. Rebel Kabila heeft een eind gemaakt aan zijn dictatuur en momenteel is het de zoon van ouwe Kabila, die niet lang na zijn aantreden is overleden, die de scepter zwaait. In April zijn er democratische verkiezingen en wat daar uit gaat komen zullen we zien maar aangezien ook DRC een zeer rijk land is (mineralen, goud, diamanten) is een democratisch Congo m.i. een utopie. Er is eenvoudigweg te veel te jatten voor (corrupte) machthebbers! Arme mensen van Congo. Ze verdienen beter.
"It is not enough for a landscape to be interesting in itself. Eventually there must be a moral and historic interest." - Stendhal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten