Darwin, Kakadu, Katherine, Barunga, Darwin;
Zoals gezegd, in Darwin komt Jolanda weer aan boord. Nog 10 dagen en dan zit het onafhankelijk reizen erop. Op 15 Juni laat ik de auto achter in Darwin op het vliegveld voor vriend Andre die hem op 29 Juni op zal pikken voor zijn trip in het noorden van Australixeb.
.
Originale krant van 8 Augustus 1945, de dag na de bom op Heroshima, zeer indrukwekkend om dit te lezen.
.
We genieten eerst nog een beetje van de faciliteiten van Darwin, bezoeken WO II museum en doen nog wat zonsondergangen die onovertroffen blijven alvorens het vervolg van onze trip richting Kakadu National Park gaat.
.
.
Een uniek park met een enorme Aboriginal geschiedenis. Kakadu is een Unesco WH site vanwege het unieke karakter en de bijzondere betekenis voor de Aboriginals. Het gebied komt net uit het natte seizoen en is daardoor erg groen maar ook nog erg nat. Ook hier is het natte seizoen te laat gestopt en zijn er veel high lights niet toegankelijk door het hoge water. Wat we wel te zien krijgen is echter al meer dan de moeite waard en omdat we niet zo veel tijd meer hebben is het eigenlijk geen probleem.
.
.
De focus voor dit laatste stukje auto reis ligt echter op het Barunga Aboriginal Cultural and Sports Festival. Op weg naar Barunga belanden we in Pine Creek, een mijnwerkers stadje met ongeveer 250 inwoners. De gemiddelde Aussie outbacker is wat ze in de US een red neck noemen. Tamelijk racistisch en conservatief. Zo ook de mijnwerkers die we in de bar in Pine Creek ontmoeten, vriendelijk, open en bere racistisch naar de Aboriginals toe. Ze moeten er niets van hebben. Er zijn natuurlijk ook outbackers die er iets genuanceerder over denken, meestal zijn dat de mensen die de lagere school wel hebben afgemaakt. Anyway, het kan verkeren zo op het platteland, al naar gelang met wie je in gesprek raakt.
In Katherine belanden we om de een of andere reden weer in de kroeg, om 11 uur 's morgens, maar dat is aan het rumoer en drukte niet te merken. De drank winkels mogen pas om 2 uur 's middags open om overlast door probleem drinkers te voor komen maar de kroeg gaat al om 09.00 uur open.
Daar wordt dan ook een oogje in het zijl gehouden door de security. Als je te veel op hebt en lastig wordt, dan krijg je gewoon niet meer. Simpel en effectief. De grens ligt echter wel redelijk ver getuige de behoorlijk dronken clientxe8le zo hier en daar. Maar je maakt wel snel vrienden op deze manier.
.
.
Barunga is een gesloten Aboriginal Community, 80 km ten zuid oosten van Katherine. Aboriginal communities mag je als blanke normaal gesproken niet bezoeken zonder permit en een permit krijg je niet zonder goede aanleiding. Dit festival is dus een mooie gelegenheid om ook eens wat van de meer traditioneel levende Aboriginal te zien te krijgen. Voor wie nog nooit in Australixeb geweest is; het contact wat de gemiddelde toerist in Aus heeft met de Aboriginals is doorgaans niet best en blijft beperkt tot confrontaties met dronken, bedelenden, schreeuwende Aboriginals in de stadscentra. Dat zijn echter de sociale outcasts van de communities waar e.e.a. wel normaal functioneert. We zijn dus erg benieuwd wat we gaan aantreffen.
.
.
Met grote opluchting kan ik inmiddels mededelen dat Barunga een van de hoogte punten was in mijn 3 maanden in Oz en Jo dacht er hetzelfde over. Het was namelijk erg gezellig mede door het gezelschap van de Nederlanders Femke en Massai en de Duitse motor rijders Andre en Alexandra maar vooral ook was wat we aantroffen een evenwichtige, trotse groep Aboriginals met heel veel leuke lachende en spelende kinderen in een net en zeer opgeruimd dorpje op een mooie plek ergens in de bush. Diverse workshop over bush medicijnen, bush voedsel en voordrachten van traditionele Aboriginal verhalen lichten een tipje van de geheimzinnige sluier die de Aboriginal cultuur omgeeft. Ik heb zelfs mijn eigen Diggeridoo gemaakt, en hij doet het nog ook!
.
Story telling en basket weaving
Morele ondersteuning tijdens het diggeridoo maken. Â
.
Wat natuurlijk niemand geloofd is dat ik met traditioneel speerwerpen, waar ook ongeveer 10 Aboriginals aan mee deden, de beste gooi van de dag had in een veld van 30 deelnemers. Het doel was een papieren kangaroo op ca. 80 meter afstand. De aboriginal speer is anders dan alle andere, hij wordt namelijk op een indirecte manier geworpen met behulp van een woomera, een soort hefboom die je in de achterkant van speer haakt. Hierdoor kan een ervaren jager een speer wel 200 meter ver gooien en ook nog doel raken! Heel vernuftig. Daar waar veel speren tijdens de wedstrijd zwabberend alle kanten op vlogen en de woomera soms verder vloog dan de speer (de bedoeling is dat je de woomera in je hand houdt!) en er een enkeling redelijk in de buurt van het doel kwam (doorgaans niet dichterbij dan ca 20 meter) vloog mijn speer in een strakke lijn op de kangaroo af en miste ik op slechts 2 meter! Een luid OEEE en Ohhhh en luid applaus viel me ten deel. De hoofdprijs was $500,- voor diegene die raak gooide en de finale was de volgende dag maar helaas moesten wij de volgende ochtend vroeg op weg terug naar Darwin. De organisator probeerde me zelfs nog over te halen om te blijven omdat ze ervan overtuigd waren dat ik zou winnen.... Helaas zou ik er dus niet achter komen of het slechts een lucky shot was of dat ik er gewoon aanleg voor had. Desalniettemin erg leuk allemaal.
.
Traditionele beschildering van Aboriginal dansgroep
.
Aboriginal vrouwen dans groep
Terug in Darwin, Owen, een 'bekende' van de reizigers website "Horizonsunlimited" opgezocht want Owen beschikt over ruimte waar de auto gestald kan worden. Jolanda vertrok maandag avond de 15 Juni naar Bali en een paar uur later zou ik het vliegtuig pakken naar Sydney om mijn familie op te zoeken.
Met weemoed laat ik de auto achter op het vliegveld naast de hangaar van Owen's werk. De laatste etappe is aangebroken;Â familie bezoek in Sydney en de transcontinentale trein reis van Sydney naar Perth (4500 km!) met de Indian-Pacific.
groetjes, Noel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten